Komentarze: 0
Od 17 lat jestem mężatką,raczej szczęśliwą czsem zdarzają się gorsze dni,ale jest lepiej niż w moim rodzinnym domu.Moi rodzice bardzo lubili alkohol,potem urządzali awantury czasem też dochodziło do rękoczynów.Gdy byłam małym dzieckim mniej więcej w wieku 10 lat to lubiałam sobie myśleć a raczej wyobrżać że jestem niepełnosprawna,lub że nie żyję.Z czasem zaczelam się okaleczać ciełam się żyletką,na szczęście niezbyt głeboko i nie ma dziś żadnych blizn.Moi rodzice byli tak zajęci sobą że nic nie zauważali zresztą nosiłam na nadgarstkach szerokie frotki wtedy była taka moda.Nigdy z nikim o tym z nikim nie rozmawiałam tak poprostu nie zależało mi na życiu.
Dopiero jak skończyłam 19 lat to zaczełam szukać pomocy u lekarzy ,ale na niewiele się to zdało faszerowali mnie tabletkami na depresje i nic więcej,moja wizyta u psychiatry trwała okło 10 minut .Wchodziłam on się pytał jak się czuje nie zwracając uwgi na to co mówię przepisywał nową recepte gdy skończyłam mówić apisywał mi nowy termin wizyty i tyle.Ktoś powie żle trafiłaś ,ale ja tak nie myśle odwiedziłam tych lekarzy wielu i u wszystkich te wizyty wyglądały tak samo.Obecnie mam 5 nieudanych prób samobójczych za sobą.nie jestem z tego dumna.Od czterech lat nie chodzę do lekarza i nie biorę rzadnych leków.I jak narazie udaje mi się żyć i nic głupiego nie chodzi mi po głowie.Czasami prześlauje mnie przeszłość ,jest mi głupio jak ludzie coś przeczytają w gazecie o tym że ktoś popełnił samobójstwo i potem to komentują.Gdyby znali moją przeszlość to pewno by się ze mną nie zadawali.Ale na szczęście nie wiedzą i nigdy się nie dowiedzą wszyscy uważają mnie za twardą babkę ,bo nie boję się mówić tego comyślę.A tak naprawdę mnie wcale nie znają ,oceniają mnie po wyglądzie mam kilka tatuaży na swoim ciele mam swój styl,i przesto mnie zaszufladkowali.Czasem mnie to boli by wszyscy zachowują się tak jakbym nie miała uczuć.A to że wyglądam inaczej i jestem bardziej bezpośrednia nie znaczy że ja jestem bezemocjonalnym głazem.